انسان به حافظه اش، به عنوان رابطه ای دلخواه ، فکر می کند و از آن یاری می گیرد. برای آموختن از تجربه های پیشین، برای یادگیری و نقل حکایات با دوستان. اما اکنون پژوهشگران می گویند: حافظه و خاطره ها، چندان، قابل اتکا نیستند. آنها می گویند، با هر یادآوری، بخشی از آن خاطره ها، یا پاک شده یا مخدوش می شود. گاه در نقل خاطره ها با توجه به شنونده، آدمی بی اختیار، تغییراتی در آن می دهد و این تغییرات افزایش می یابند. تنها راه، منجمد کردن این خاطره ها و یادآوری برای خود شخص است، یا دست کم نوشتن آن ها.