میلیاردها سال است که وجود دارد، چند قرنی است که آن را به دقت تماشا می کنیم ، و زیر نظر داریم اما چند دهه ای بیش نیست که انرژی آن را ، اندازه گیری کرده ایم ، با این همه رازهای بسیاری برای شناخت آن یعنی ستاره مانده است: خورشید ما- این ، گزارش علمی روزنامه ایتالیایی له رپولیکا است که می گوید: اکنون سفینه خورشیدی پارکر، به نزدیک ترین فاصله به آن رسیده است و در یافته است ، آن چه را که دانستیم این ستاره پر از اقیانوس موج هایی است ، که توفانی در درون آن به پا می کند. موج هایی که می توانند برای زمین آسیب رسان باشند و با آن بادهای خورشیدی اند.

ستاره شناسان، ماه نپتون را در 2004 کشف کردند، اما برای اطلاع دقیق، نیاز به عکس های بیش تر بود، که در سال های 2009 و 2016 ممکن شد. که مسیر چرخش آن را به گرد نپتون را نشان می دادند. ماه مینیاتوری بسیار کوچک و بسیار دور است، از این رو عکس برداری از آن بسیار دشوار بود. هشت عکس در پنج دقیقه و چاپ آن در چهل دقیقه. بر اساس توصیه اتحادیه فضاشناسی جهانی، ماه های نپتون باید به نام خدایان و مخلوقات دریایی یونانی ها و افسانه های رمی نامگذاری شوند. سپس هیپوکمپ نام گرفت، هیولای دریایی است. ماهی افسانه ای.این ماه نپتون با سرعتی سرسام آور، به گرد سیاره پلوتو، می گردد. با سرعت بیست هزار مایل در ساعت. عکس های تلسکوپ فضایی هابل، ماه باریک هیپوکمپ به گرد نپتون را نشان می دهند. آن را ماه مینیاتوری می خوانند. 21 مایل بیشتر طول ندارد، با سرعتی ده برابر گردش ماه به گرد زمین، می چرخد. این کوچک ترین ماه به گرد یک سیاره، در دورترین جای منظومه خورشیدی است. هابل، نشان داد، این جرم آسمانی درفاصله 65 هزار مایلی نپتون، درگردش است. هر22 ساعت، سیاره را می گردد.

بر اثر یک حادثه و اتفاق یک کهکشان باریک به عمر منظومه خورشیدی ما، به چشم فضا شناسان آمد. آن را « بدین یک» خوانده اند. سه هزار سال نوری وسعت دارد و به اندازه کهکشان راه شیری ما است. یک کهکشان فسیلی زنده است که در تاریکی فضا، پنهان بود. مجموعه ای از ستاره ها است در فاصله سی میلیون سال نوری از ما، سرد و یخی. این کهکشان را تلسکوپ فضایی هابل در منطقه ای انبار از ستاره های کوتوله یافت. فضا شناسان سی وشش کهکشان از این نوع را در همسایگی راه شیری ما یافته اند.دانشمندان پس از رصد کهکشان بدین یک دریافتند، که عمر این کهکشان سیزده میلیارد سال است. چیزی از زمان پیدایش فضا. به سبب فاصله بسیار دوری از دیگر کهکشان ها، این کهکشان، بدون آسیب، و زنده مانده است. دانشمندان آن را فسیلی زنده و مانده از آغاز پیدایی عالم می خوانند. از سی و شش کهکشان کشف شده، بیست و دو کهکشان، در همسایگی راه شیری اند، که به سبب تاریکی و باریکی، کمتر دیده شده اند.

دانشمندان اکنون دریافته اند، که به خلاف تصور پیشین، کهکشان راه شیری، مسطح نیست، پیچ در پیچ و ناهموار است. این آخرین کشو شگفتی ساز درباره عالم است. از آن جا که زمین و انسان دردرون کهکشان است، تا به امروز، دشوار می شد، به نقشه آن دست یافت. اکنون پژوهشگران با رصد یک هزار و سیصد و سی و نه ستاره دردرون کهکشان، بانقشه ای دقیق، شکل حقیقی آن را نقش می زنند. نه مثل کهکشان آندرومدآ، که می توان به سادگی مسطح بودن آن را در تلسکوپ ها یافت.

کاوشگر اوسیریس رکس در ماموریتی غریب، در مدار یک دنباله دار باستانی قرار گرفته و باید بر آن بنشیند و تکه هایی از آن را، راهی زمین کند. ستاره دنباله دار بنو است در یکصد و ده میلیون کیلومتری زمین. کوچک ترین جرم آسمانی با وسعت و پهنای پانصد متری. اوسیریس رکس از ماه گذشته، در مدار این دره آسمانی قرار گرفته و در انتظار فرود بر آن است. نمونه های غبار و تکه های صخره را از آن برداشته و تا سال 2023 به زمین می آورد.

آن ها را سیارات یتیم می خوانند. سیاراتی که درمیان ستاره ها در فضا، در گردش اند. آن ها، فاقد ستاره هایی هستند، که در گرداگرد آن ها باشند یا در جاذبه آن ها، در گردش باشند. بسیاری از آن ها، حجمی غول آسا دارند و در فضاهای نزدیک می چرخند. ستاره شناسان گمان می کنند، این سیارات را منظومه های دیگر، از درون جاذبه شان به بیرون رانده اند. سیاراتی که هیچ منظومه ای آن ها را نمی خواهد.

در سال 2001 یک پژوهشگر، یک ضربان میکرو رادیو را در دانشگاه ویرجینیا شکار و ثبت کرد. سیگنالی که از ابرهای ماژلان در ژرفای آسمان می آمد. تلسکوپ شکارگر سیگنال های رادیویی مستقر در استرالیا، یکصد ساعت به رصد نشست، اما نشانه ای از آن نبود. دانکان لوری مر، از سال 2006 بر این سیگنال های فضایی، کار می کند. سیگنال های رادیویی آمده از اخترهای موسوم به اخترهای تپنده. دانشمندان می گویند این سیگنال ها از ستاره ها یا ابر ستاره ها منفجر شده می آیند. اکنون آخرین ضربان رادیویی، از کهکشانی بسیار دور ثبت شده است.

ستاره شناسان برای نخستین بار به نظاره، یک ماه، در بیرون از منظومه خورشیدی پرداختند. کشف نخستین فراماه، همانند فراسیاره ها. کشف این ماه، دانش بشر درباره شکل گیری منظومه خورشیدی را دگرگون می کند. ماهی که به دور یک سیاره، در دنیایی دور، در گردش است. فرا سیاره ها، سیاره هایی- دنیاهایی- در خارج از منظومه خورشیدی اند. دانشمندان، اکنون هزاران سیاره، از این دست را کشف کرده اند. که امید وجود زندگی در آن ها را افزایش می دهد. اما اکنون یافتن یک ماه در گردش به گرد یک سیاره برای نخستین بار رخ می دهد.