در ابتدا، هیاتی شش نفره به جهت تدوین اساسنامه­ ی انجمن از سوی مردم انتخاب شدند که اسامی آنان به شرح زیر است:

1-     خواجه عبدالکریم صباغ، رئیس انجمن

2-     استاد یوخنه جوما، نایب رئیس انجمن

3-     جبرائیل عیسی خان، منشی انجمن

4-     دکتر یوناتن پطرس سینایی، عضو انجمن

5-     گیورگیس آبراهام، عضو انجمن

6-     دنیل پته ویری، عضو انجمن

انجمن با عنوان "مجمع کلدانی­های تهران" آغاز به کار کرد و اساسنامه­ ی آن در یازده بند تدوین شد که عبارتند از:

1-     دخالت نکردن در امور سیاسی به جهت ایجاد اتحاد میان اقشار گوناگون ملت و ارتقای فرهنگی و تعلیم زبان مادری

2-     عدم مباحثه در خصوص آیین­ها و فرق گوناگون مسیحی

3-     دوره­ی خدمت هیئت رئیسه یک­ساله است.

4-     با برگزاری انتخابات، اعضا از میان خود هیئت رئیسه­ای برمی­گزینند.

5-     در شرایط فوت یا نقل مکان اعضای اصلی، جانشین با رای­گیری مجدد انتخاب خواهد شد.

6-     در صورت تساوی آرا، ریاست مجمع رای اضافی خواهد داشت.

7-     پس از انتخاب اعضا، همگی موظف به پیروی از قوانین می­باشند.

8-     جلسات مجمع فاصله­ای 15 روزه خواهند داشت و در شرایط اضطرار، جلسات فوری منعقد خواهند گشت.

9-     در صورت تخلف اعضا و عدم اصلاح خطا پس از تذکر، شخص خاطی از انجمن اخراج می­گردد.

10- تصمیمات مجمع با مهر رسمی آن، اعتبار اجرایی می­یابند.

11- موارد فوق، بر حسب شرایط گوناگون، قابلیت اصلاح و اضافه و کم شدن را می­یابند.

در سال 1925 میلادی (1304) شمسی، "مجمع کلدانیان تهران" مجددا آغاز به کار نمود که در اقدامی شایان توجه، با ارسال نامه­ای به نخست وزیر وقت ایران، از وی برای مراجعت آشوریانی که توسط نیروهای متفقین به اردوگاه­هایی در عراق منتقل شده بودند، کسب اجازه نمودند.

پس از شروع جنگ جهانی دوم و رونق گرفتن کسب و کارهای ترانزیتی در مرکز کشور، جمعیت آشوری بسیاری به تهران مهاجرت نمودند و به همین جهت از سال 1940 عنوان مجمع به "انجمن ملی آشوری و کلدانی ایران در تهران" تغییر یافت و به اقداماتی برای داشتن یک نماینده در مجلس شورای ملی دست یازید.

در این سال­ها با همت جمعی از نخبگان آشوری کارکرد انجمن از یک مرکز تفریحی به یک مرکز فرهنگی و اجتماعی تغییر یافت. مدارسی به جهت تدریس زبان آشوری تاسیس شدند و همچنین کمک­هایی برای نیازمندان، بیماران و بیکاران انجام گرفتند.

در سال 1951 میلادی (1330 شمسی) در هنگامی که حکومت وقت ایران سعی در اصلاح قوانین انتخابات مجلس داشت، آشوریان با شتاب بسیار اقداماتی را برای تفکیک کرسی نمایندگی خود از نمایندگی ارامنه­ ی شمال انجام دادند و به همین جهت با تقویت تشکیلات سازمانی در اسفندماه سال 1331 اساسنامه­ای را منتشر نمودند که بعدها مشکلات آن، اصلاح شد. در اساسنامه­ ی جدید، تعداد اعضای اصلی به 51 شخص رسید که با آرای مردم انتخاب می­شدند و از بین خود یک هیئت رئیسه و یک هیئت عامل انتخاب می­نمودند.

پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، مجددا تغییراتی در مدیریت انجمن صورت پذیرفت و در اساسنامه­ی جدید 54 ماده و 13 تبصره تدوین شد که طبق آن 27 نفر اعضای اصلی و 7 نفر اعضای علی­ البدل برگزیده می­شدند که از بین خود ترکیبی نه نفره را برای سه سال انتخاب می­نمودند.

نام­های مدیران و روسای انجمن از بدو تاسیس آن تا به امروز بدین شرح می­باشد: