از یافته های آپورتیونیتی، منطقه ای موسوم به بلوبری بود، که می گفت: تحقیق هایی از مریخ، در گذشته های دور پوشیده از آب طبیعی بود. همچنین محیطی که می توانست مناسب اسکان انسان باشد و نخستین گداخته های خاموش را بر سطح سیاره یافت-پیدا کرد-. نخستین نشانه ها که در سیاره های دیگر پیدا نشده که آن را غبار شیاطین خواندند. آپورتیونیتی در میان اشک و گریه فضاشناسان، با یادهای بسیار، برای همیشه خاموش شد.
زورباخن گفت: آپورتیونیتی، حتی تصور ما را درباره سیاره مان، زمین، تغییر داد. آپورتیونیتی، کمی، دیرتر از همتای خود، به نام سپیریت در سال 2004 بر مریخ نشست. هردو مریخ نورد به کنکاش بر سیاره سرخ پرداختند. طرحی که ناسا برای اکتشاف بیشتر در مریخ داشت. مریخ نورد سپیریت در سال 2009 درخاک دفن شد. اما آپورتیونیتی، همچنان در قالب یک زمین شناس، در مریخ، تا به امروز سرگرم کنکاش بود. با آن که این مریخ نورد قرار بود فقط یک کیلومتر، به گردش بپردازد، بیش از 45 کیلومتر پیمود و همه زمستان های مریخ را به سلامت گذراند.